Β.....όπως Βοήθεια

Εφτά χρόνια...τα πρώτα της επαγγελματικής μου καριέρας,τα πέρασα δουλεύοντας στο πρόγραμμα "Βοήθεια Στο Σπίτι".
Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που ως τότε δεν είχα ιδιαίτερες επαφές μαζί τους, μια και πίστευα πως η ηλικιακή μας διαφορά θα προκαλούσε και απόσταση στην μεταξύ μας επικοινωνία.
Έδωσαν άλλο χρώμα στη ζωή μου .Ανθρώπινοι χαρακτήρες που πολλοί από αυτούς κρατούσαν μέσα τους την παιδικότητα της νεαρής τους ηλικίας. Αντιμετωπίζοντας τους ως "Κώστα, Μαρία, Ελευθερία, Γιώργο..." και όχι ως " παππού και γιαγιά..", άφηναν ελεύθερο τον εαυτό τους, γελούσαν, αστειευόταν,ξεχνούσαν τα ριτυδιασμένα τους πρόσωπα και τα ταλαιπωρημένα τους κορμιά και γινόταν ένα με μας, που είμασταν κοντά τους ως ίσοι προς ίσους.
Προσπαθώντας να σταθείς δίπλα τους στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, σου πρόσφεραν όλη την αγάπη που μπορείς να πάρεις από κάπου, και αμέτρητες ευχές. Η όποια βοήθεια τότε επέστρεφε σε εμάς που δουλεύαμε για αυτούς, και γινόταν αλληλοβοήθεια.
Άνθρωποι που πήγαιναν να κλειστούν στη φυλακή της μοναξιάς λόγω της ηλικίας τους, άνοιγαν και πάλι την ψυχή τους, χαμογελούσαν και ένιωθαν ζωντανά τα κύτταρα τους ξανά, ήξεραν πως υπάρχουν   κάποιοι που νοιάζονται, κάποιοι που είναι εκεί, στο χώρο τους  την ίδια ώρα και μέρα κάθε εβδομάδα...